– Dryń, dryń… – cisza… – Dryń, dryń, dryń… – nadal nikt nie odpowiadał.
Urwis już kilkukrotnie dzwonił do drzwi Poli. Mimo że ze środka dobiegał śmiech przyjaciół, nikt nie otwierał drzwi.
– Dryń! – Pola, otwórzcie, to ja! – zawołał.
Nagle drzwi dziupli uchyliły się i wyleciało z niej kilkanaście kartek. Jedna z nich zawirowała i wylądowała wprost na pyszczku Urwisa.
– Tfu, tfu! – zaczął pluć i kręcić głową Urwis. – Co to jest? Robicie jakieś maseczki na twarz?
– Cha, cha, cha! Może i przydałaby Ci się jakaś, ale to nie to… – rozbawiona Pola wzięła od niego kartkę.
Widniał na niej napis: ”Vote 4 Us” („Głosuj na nas”).
Gdy Urwis otworzył oczy, zobaczył, że całą dziuplę wypełniają rozmaite ulotki i hasła: ”Your Voice Can Make a Difference” („Twój głos może coś zmienić”),    ”I ♥ Sport” („Kocham sport”).
– Hej, co się dzieje? Pola, Twoja dziupla zamieniła się w drukarnię ulotek i plakatów? – spytał zdezorientowany.
– Nie, ale będziesz musiał nam pomóc zanieść te wszystkie ulotki i plakaty do kuzynki Poli, Sary. Dzisiaj w nowojorskim Central Parku odbędzie się głosowanie. Mieszkańcy zdecydują, co powstanie w miejscu starej fontanny – małe jeziorko, ogród owocowy, nowa fontanna albo skate park. Chcemy pomóc Sarze w zebraniu głosów na rzecz parku…
– Co? Nie bardzo rozumiem… – wybąkał zdezorientowany.
Przyjaciółki wytłumaczyły Urwisowi, że dzisiaj wieczorem w nowojorskim parku ma odbyć się głosowanie i wszystkich mieszkańców miasta zachęcano do wzięcia udziału w tym wydarzeniu.
– Zresztą szczegóły poznasz zaraz od kuzynki Poli – dodały przed podróżą…

– Wszystko, co dobre, wszystko, czego nie znamy, niech pojawi się teraz, bo na to czekamy. Chcemy znaleźć się obok Sary w Central Parku – świat zawirował i po chwili przyjaciele trafili do największego parku Nowego Jorku.
Przyjaciółki wytłumaczyły Urwisowi, że dzisiaj wieczorem w nowojorskim parku ma odbyć się głosowanie i wszystkich mieszkańców miasta zachęcano do wzięcia udziału w tym wydarzeniu. Szczegóły miał poznać już zaraz od kuzynki Poli…
– Aaa! Hi Pola, How are you? [Cześć Pola, jak się masz?] – zawołała po angielsku Sara.
– Aaa! Sara!!! Good to see you [Cudownie Cię widzieć!].
Obie sówki rzuciły się sobie w ramiona i zaczęły ściskać się, podrzucać, przybijać piątkę i wykonywać wiele innych gestów świadczących o wielkiej przyjaźni.
– Mamy strasznie dużo do zrobienia! Gdzie masz ulotki? – po wylewnym powitaniu spytała Sara.
W ciągu kilku sekund zjawił się tłum zwierzaków – każde stworzenie było na rowerze, deskorolce lub wrotkach. Zanim Pola zdążyła odpowiedzieć, znajomi jej kuzynki już podskoczyli do Urwisa i Toli, aby odebrać od nich ulotki.
– Jesteście gotowi? – zawołała Sara, liderka grupy.
– Taaak! – krzyknęli chórem.
– Jesteście gotowi na to, by zmienić nasz park?
– Taaak! – potwierdzili wszyscy zebrani.
– Kochani – zaczęła spokojniejszym tonem – dzisiejszy dzień jest bardzo ważny. Wieczorem w naszym parku odbędzie się głosowanie i wszyscy – dzieci i dorośli, dziewczyny i chłopaki, sportowcy i naukowcy – mogą zagłosować. Wspólnie mamy podjąć decyzję, co powstanie w miejscu starej fontanny, która do niedawna mieściła się w parku. Każdy mieszkaniec może oddać jeden głos i wybrać między skate parkiem, placem zabaw, nową fontanną i ogrodem owocowym. Pomysł, który otrzyma największe poparcie, wygra i zostanie zrealizowany. Jeśli chcemy, żeby to był skate park, przekonajmy do naszego pomysłu także innych.
– Yeee! – zawołali zgodnie.
– Ok, to do dzieła. Każda para – bo we dwoje będzie Wam raźniej i bezpieczniej – pojedzie w inną część Central Parku. Piesku, Ty dołącz do Julii, która ma dodatkową parę rolek. A Ty, Kotko, siądź na bagażniku kruka. Rozdając ulotki, zachęcajcie do głosowania na nasz projekt. Powodzenia! – zachęciła Sara.

Urwis jechał na rolkach obok kotki Julii i pomagał jej w wyjmowaniu ulotek. Część z osób była zainteresowana pomysłem, a inni od razu uprzedzali, że wolą inny projekt i nie zagłosują na skate park.
Urwis, widząc zapał nowej koleżanki, wreszcie odważył się o coś zapytać.
– Czy naprawdę myślisz, że nasze działania mają sens? Sądzisz, że ludzie zagłosują za tym, na czym nam zależy?
– No jasne – odparła ochoczo Julia. – Jeśli się w coś wierzy, to można przekonać do tego innych. My już od kilku tygodni robimy różne akcje. Na przykład zorganizowaliśmy z ptakami lot nad Central Parkiem i wskazywaliśmy, gdzie będzie tor dla rowerów, a gdzie dla deskorolek, odbyły się też wyścigi rowerowe…
– O? Chętnie sam bym wziął udział – zawołał Urwis.
– Tak, można było zmierzyć się nawet z gepardem, a na nierównym terenie z antylopą!
Urwis często słyszał, że każdy, nawet on sam, może mieć wpływ na okolicę, w której żyje. Nigdy jednak nie traktował tego poważnie – przecież jest małym, nieznanym psem. Kto miałby go posłuchać? Dlaczego innych miałoby interesować jego zdanie? Był przekonany, że zawsze ktoś inny zdecyduje, co powstanie w jego lesie, szkole czy parku. Po rozmowie z Julią poczuł się tak, jakby dopiero otworzył oczy. Po raz pierwszy zaczął wierzyć, że on sam może mieć na coś wpływ, a jego aktywność – choćby rozniesienie części ulotek – może coś zmienić.
Pies już miał coś odpowiedzieć, gdy nagle spokojną jazdę na rolkach przerwał im nieznany lis. Zanim Urwis się zorientował, podbiegł on do Julki i wyrwał jej pakunek z wydrukami. Część ulotek rozsypała się, a resztę szybko zarzucił na grzbiet i zniknął gdzieś w krzakach. Urwis chciał za nim pobiec, ale Julia od razu go zatrzymała.
– Stój, nie warto go ścigać.
– Kto to był? Znasz go? Dlaczego to zrobił? – pytał Urwis, zadając jedno pytanie za drugim.
– Eh… to Steven, lis z sąsiedztwa. On nie chce skate parku, woli nową fontannę. Już od jakiegoś czasu niszczy wszystko, co staramy się zorganizować. Pogoń nie ma sensu, bo i tak go nie znajdziesz – wytłumaczyła.

Kotka zawróciła na pięcie i zaczęła jechać w stronę obozu Sary. Nie minęła nawet chwila, gdy Urwis zatrzymał się przy ławce.
– Julka, spójrz! Czy ten plakat przyczepiony do ławki nie zachęca do głosowania na rzecz nowej fontanny? – zawołał.
– Tak, zgadza się – przytaknęła.
– No to już go nie ma. – Urwis jednym ruchem zerwał plakat i schował resztki papieru do torby. – Jak oni zabierają nasze ulotki, to ja będę zrywał plakaty, które oni powiesili.
– Nie! – krzyknęła kotka. – Tak nie wolno. Musimy być uczciwi.
– No ale ten lis właśnie wyrwał nam ulotki. Czy to było uczciwe? – spytał zdziwiony.
– Oczywiście, że to było nie fair, ale my chcemy odnieść sukces uczciwie. Nasz projekt ma wygrać, bo mieszkańcy uznają, że jest potrzebny.
– Julka, ale oni zabierają nasze ulotki! Nie mamy równych szans! Dobra, mogę nie zrywać ich plakatów – domaluję karaluchy albo komary koło fontanny. Dzięki temu mieszkańcy zagłosują na nas…
– Urwis, nawet sobie tak nie żartuj – powiedziała kotka poważnie. – Dostęp do prawdziwych informacji jest bardzo ważny podczas podejmowania decyzji. My chcemy, żeby mieszkańcy wiedzieli, na co głosują. Niech wybiorą świadomie. Wolę działać na rzecz czegoś, a nie przeciwko czemuś – dodała po chwili.
Działać na rzecz, a nie przeciwko. Na rzecz skate parku, a nie przeciwko fontannie. To brzmiało sensownie.
Urwis do końca dnia roznosił z Julią ulotki, a gdy ktoś zapytał go o inny projekt, to uczciwie poinformował, gdzie jest najbliższy plakat dotyczący np. ogrodu czy fontanny.

Wreszcie nadszedł wieczór i mieszkańcy licznie przybyli do Central Parku, aby zagłosować. Następnie wszyscy bawili się wspólnie, czekając na ogłoszenie wyniku. Nagle, tuż przed ich odczytaniem, do Urwisa dojechał buldog na rowerze.
– Berek! Dogoń mnie, jeśli potrafisz! – zawołał do Urwisa.
Obserwujący tę scenę kruk dał Urwisowi swój rower, a ten zaczął gonić rywala. Zabawa trwałaby dłużej, gdyby nie przerwał jej głos dobiegający z megafonu.
– Uwaga, uwaga, ogłaszam wynik głosowania.
Psy przestały się ścigać i wszyscy w milczeniu czekali na ciąg dalszy.
– Zgodnie z życzeniem większości mieszkańców w Central Parku powstanie… skate park!
Urwis i przyjaciele Sary zaczęli wiwatować i podskakiwać, choć część przybyłych była widocznie zawiedziona. Buldog też wyglądał na niezadowolonego.
– Hej, czemu się nie cieszysz? – spytał. – Przecież będziesz miał gdzie jeździć na rowerze. To chyba dobra wiadomość, no nie? – dziwił się Urwis.
Buldog nadal nie wyglądał na zadowolonego.
– No wiesz, ja zagłosowałem na fontannę. Szkoda, że tym razem się nie udało…
– Na fontannę? – nadal dziwił się Urwis. – Hm, przecież jeździsz na rowerze… Byłem pewny, że zagłosowałeś na skate park.
– Mój dziadek uwielbiał przesiadywać przy starej fontannie. Chciałem, żeby to miejsce, gdzie może obserwować ptaki i wodę, pozostało. Ja na rowerze mogę przecież jeździć wszędzie… – dodał smutnym głosem.
Urwis cieszył się nie tylko z tego, że działał na rzecz skate parku, ale też, że nie zrobił nic przeciwko nowej fontannie. Dzięki zabawie z buldogiem zrozumiał, że głosujący inaczej niż on mogą być równie fajni…